လူသားဗုဒၶ

ေက်းဇူးတင္လြာ

ဓမၼ၀ိဟာရီ ရွင္ဥာဏေရးသားတဲ့ "ဘုရား" စာအုပ္ေလးကုိ ဒီကေန အစအဆုံး မွ်ေ၀သြားဖုိ႔ပါ။ ဒီစာအုပ္ကုိ ပထမဆုံး ေနးတစ္ျမန္မာဖုိရမ္ရဲ႕ ဘာသာေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ BUDDHA ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ကုိထက္ေအာင္ကေန စာရုိက္ျပီး တင္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပီး အဲဒီအထဲက ပုိ႔စ္အားလုံးကုိ ကူးယူျပီး ကုိအန္၀ိုင္စီဘြဳိင္းက ပီဒီအက္ဖ္ဖုိင္ လုပ္ေပးပါတယ္။ အခု ပုိ႔စ္အားလုံးကုိေတာ့ ကုိအန္၀ိုင္စီဘြဳိင္းရဲ႕ ပီဒီအက္ဖ္ဖုိင္မူထဲကေန တစ္ဆင့္ကူးျပီး ေဖာ္ျပသြားမွာပါ။ ၀င္းကေလာကေန ေဇာ္ဂ်ီကုိေတာ့ ကုိညီလင္းဆက္ စုစည္းထားတဲ့ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္လမ္းညြန္ထဲက ကုိ Lil Master ရဲ႕ Font Converter နဲ႕ ေျပာင္းယူ ပါတယ္။

ဒီ "ဘုရား" စာအုပ္ကုိ အခုလုိ ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ လြယ္လြယ္ကူကူ ဖတ္ရႈနုိင္ေအာင္အထိ ပါ၀င္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ႀကတဲ့ မူလက်မ္းျပဳဆရာေတာ္အပါအ၀င္ သယံ၀သီ ကုိထက္ေအာင္၊ ကုိအန္၀ုိင္စီဘြိဳင္း၊ ကုိညီလင္းဆက္၊ ကုိ Lil Master တုိ႔ အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါေႀကာင္း စာဖတ္သူမ်ား ကုိယ္စား ေျပာပါရေစ...။

 

ကုိကုိစိုး

 

 

နိဒါန္း

 

ဘုရားသိဖို႔လို
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔ရဲ့ တရားဓမၼဆိုင္ရား အရင္းအက်ဆံုး လမ္းညႊန္ဆရာဟာ ဘုရားပဲၿဖစ္တယ္။ ဘုရားဟာ ေလာကအား လြတ္လပ္မႈကို ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္မႈကို လိုလားၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ ဘုရားရဲ့ ေဖာ္ထုတ္ခ်က္ေတြကို ဆည္းကပ္ၾကရတယ္။ လြတ္လပ္မႈေဖာ္ထုတ္ခ်က္မ်ားဟာ ဆည္းကပ္သူမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ကာလ ေနရာေဒသႏွင့္ ေဟာေၿပာသူ လူမ်ိဳးအားၿဖင့္ အမ်ားၾကီး ၿခားခဲ့ၿပီၿဖစ္လို႔ ေဖာ္ထုတ္ခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္ရန္ အေတာ္အတန္အထိ ၿပည့္စံုေအာင္ ေလ့လာရဖို႔ရွိတယ္။ ဘုရားသက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က တရားၿမင္မွ သူ႔ကိုၿမင္မယ္လို႔ ေၿပာခဲ့တယ္။ ဘုရား မရွိတာၾကာၿပီၿဖစ္တဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ တရားသိဖို႔က အခက္ၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ တရားကို မွန္းၾကည့္ၿပီး သိေနခဲ့ရၿပီ။ ဒီေတာ့ ဘုရားကိုလည္း မွန္းၾကည့္ၿပီးမွပဲ သိေနခဲ့ရၿပီ။

ဘုရားပံုမႈန္၀ါး၀ါး
ဒါေၾကာင့္ ဘုရားပံုဟာ မႈန္၀ါးၿပီး အမွားမွားအယြင္းယြင္း အခြၽတ္ခြၽတ္ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြ ၿဖစ္ခဲ့ရၿပီ ၿဖစ္တယ္။ ဘုရားက ေခါင္းေပၚမွာလည္းဆံထံုးၾကီးနဲ႔။ တခ်ိဳ႔ဘုရားက်ေတာ့ ဥေသွ်ာင္ေတြ၊ စလြယ္ေတြ၊ လက္က်ပ္ေတြ၊ ခါးစီးေတြ ၀တ္ထားလို႔။ ဘုရားကိုယ္က ေရာင္ၿခည္တန္းေတြလည္း တ၀င္း၀င္း တလွ်ပ္လွ်ပ္ ထြက္ေနတယ္။ ေၿမလွ်ိဳးမိုးပ်ံေတြလည္း ဘုရားကလုပ္လို႔ရေနတယ္။ ဘုရား အရပ္အေမာင္းကလည္း ဆယ့္ရွစ္ေတာင္ ရွိတဲ့အထိၿဖစ္တယ္။ ဘုရားဟာ တန္ခိုးမၿပရဘူးဆိုတဲ့ သူခ်မွတ္တဲ့ စည္းကမ္းကို သူမလိုက္နာဘဲ တန္ခိုးၿပၿပီး နတ္ၿပည္လည္းတက္အဘိဓမၼာလည္း ေဟာခဲ့တဲ့အထိ ရွိေနၿပီ။ ဘုရားဟာ သတၱ၀ါေတြကို ခြၽတ္လႊတ္ဖို႔ရန္ ေခြးေတြ၊၀က္ေတြ၊ႏြားေတြလည္း ၿဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူေတာင္းစား၊ အလုပ္သမား၊ မင္း၊ အမတ္ေတြအၿဖစ္ တေၿပာင္းတၿပန္ ၿပဳလုပ္ေနသူ ၿဖစ္တယ္။ ဒီလို အစစေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ ဘုရားဟာ သူသိဖူးတာနဲ႔ ဆက္စပ္မရရင္ ဘာသိလို႔ ရမွာလဲ။

တရားမႈန္လို႔ဘုရားမႈန္
ဘုရားဆီမွာ လူ႔အသိနဲ႔ ဆက္စပ္မရတာေတြ ရွိေနတယ္လို႔ သိၾကတာဟာ လူေတြတရားမွာ မႈန္၀ါးရာက ၿဖစ္လာတဲ့ မႈန္၀ါးတဲ့ ဘုရားပံုေတြပဲၿဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီပံုေတြက လူေတြကို လႊမ္းမိုးေနၾကၿပီ။ မႈန္၀ါး၀ါး ဘုရားပံုေတြဟာ တရားေလ့လာသူေတြကို တရားအမွန္သိဖို႔ရာ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ ၿဖစ္ေစလိမ့္မယ္။ မႈန္၀ါး၀ါး ဘုရားရဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ဟာ မႈန္၀ါး၀ါးတရားပဲၿဖစ္ေနမွာပဲ။ မႈန္၀ါး၀ါးတရားက လူေတြကို လြတ္လပ္ရာဆီ ဘယ္လိုသယ္မွာလဲ။

တရားေၿပာဖို႔ဘုရားမွန္လို
ဒါေၾကာင့္လူေတြလြတ္လပ္ဖို႔အတြက္ တရားကိုေၿပာရမွာ ၿဖစ္ေပမယ့္ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါး တရားေၿပာလို႔မၿဖစ္ဘူး။ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါး တရားမေၿပာရင္ လူေတြသိေနၾကတဲ့ မႈန္၀ါး၀ါးဘုရားက ကန္႔ကြက္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားမေၿပာခင္ မႈန္မႈန္၀ါး၀ါး မဟုတ္တဲ့ဘုရားကို လက္ဦး ေၿပာရမွာၿဖစ္တယ္။

ဘုရားဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရ
ဘုရားအေၾကာင္းေၿပာတဲ့အခါမွာ ဘုရားဆိုတဲ့ အေခၚကစၿပီး ေၿပာရမယ္။ ဘုရားကို ဘုရားလို႔ေခၚတာဟာ ၿမန္မာေတြက ေခၚတာပဲ။ က်န္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြက ဘုရားကို ဘုရားလို႔ ဘယ္သူကမွ မေခၚၾကဘူး။ ပါဠိအဘိဓာန္မွာ လာတဲ့ ဘုရားရဲ႕ ပရိယာယ္ေတြထဲမွာ ဘုရားဆိုတာ မပါပါဘူး။ ဗမာေတြဟာ ေရွးအခါက ဘုရင္ေတြကို ဘုရားလို႔ ေခၚခဲ့ၾကတဲ့ပံု ရွိတယ္။အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ေရွ့သြား ၿဖစ္သူလု႔ိ ရမွာပါ။ ဘုရင္ဟာ သူတို႔ရဲ့ ေရွ့သြားေခါင္းေဆာင္ဆိုေတာ့ ဘုရင္ကို ဘုရား ေခၚတာဟာ မသင့္ၿမတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားဟာ ဘုရင္ေတြရဲ့ ေရွ့သြားေခါင္းေဆာင္ပင္ၿဖစ္တာေၾကာင့္ ဘုရားကိုလည္း ဘုရားလို႔ပဲ ေခၚေတာ့တာေပါ့။

ဒီေ၀ါဟာရဟာ ဟိႏၵဴေတြဆီကရၾကတာထင္ပါတယ္။ ပုဂံေက်ာက္စာေတြထဲမွာ ဘုရားကို ဒီေန႔အသံနဲ႔ ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး ။ ပုရွားလို႔ေခၚတယ္။ ပုရုရွက ေၿပာင္းလာတဲ့ စကား ၿဖစ္တယ္။ ပုရွဟာ ပုရိသႏွင့္ အနက္တူသဒၵါပဲ။ ပုရွက ဘုရားၿဖစ္လာတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က ဘုရားေ၀ါဟာရ ဘုရားလက္ထက္ကေတာ့ ဘုရားကို ရဟန္းေတြက သတၳာတို႔ ဘဂ၀ါတို႔နဲ႔ ေခၚၾကပံုရွိတယ္။ သာသနာပက ပုဂိၢဳလ္ေတြကေတာ့ သမဏာေဂါတမလို႔ေခၚၾကတယ္။ ဒီေန႔ ကမၻာအႏွံ့ ႏွိင္ငံတကာကေတာ့ ဗုဒၶတို႔ သက်မုနိတို႔ ေခၚၾကတယ္လို႔ သိရတယ္။

 

ဗုဒၶ (၁)

 

ဘုရားရဲ႕ငယ္နာမည္
အဲဒီဘုရားဟာ ေမြးဖြားစဥ္ကတည္းက ဘုရားအၿဖစ္ ေမြးလာတာမဟုတ္ဘူး။ ေမြးဖြားၿပီး အသက္(၃၅)ႏွစ္ ရတဲ့အခါမွ ဘုရားအၿဖစ္ရသူၿဖစ္တယ္။ သူေမြးဖြားစဥ္က လူမိဘႏွစ္ပါးမွ လူကေလး တစ္ဦးပဲၿဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ့လူအမည္က သိဒၶတၳပဲ။

ဘုရားေမြးေၿမနဲ႔ လူမ်ိဳးႏြယ္
သိဒၶတၳဟာ အိႏိၵယႏိုင္ငံ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္းၾကီးရဲ့ ေတာင္ဘက္ ေတာင္ေၿခအနီးက တိုင္းၿပည္ကေလးတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သိဒၶတၳဟာ သက်လူမ်ိဳးထဲက လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္တယ္။ သက်လူေတြဟာ အဲဒီ ဟိမ၀ႏၱာေတာင္တန္းၾကီးရဲ့ အနီးက ေတာင္ေၿခတစ္ေလွ်ာက္ စီးဆင္းလာတဲ့ ၿမစ္ကေလးတစ္ခု ၀န္းက်င္မွာ ၿမိဳ႔ၿပၿပည္ရြာမ်ားတည္ၿပီး ေနၾကတဲ့ပံုရွိတယ္။ သိဒၶတၳေမြးဖြားတဲ့ တိုင္းၿပည္ရဲ့ အမည္က ကပိလ၀တၳဳ ပဲ။ ကပိလ၀တ္လို႔ ဗမာေတြကေခၚၾကတယ္။

ဘုရားမိဘ
သက်လူမ်ိဳးမွာ အႏြယ္ေတြလည္း ရွိေသးပံုရွိတယ္။ သိဒၶတၳအႏြယ္ကေတာ့ ေဂါတမ ႏြယ္ပဲ။ သိဒၶတၳဖခင္ သုေဒါၶဒနက ေဂါတမႏြယ္ၿဖစ္တယ္။ သိဒၶတၳရဲ့မိခင္ မာယာကေတာ့ ကပိလ၀တ္ၿပည္သူမဟုတ္ဘူး။ ေကာလိယ ၿပည္သူ သက်လူမ်ိဳးပဲ။ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးဟာ အခ်င္းခ်င္း ၀မ္းကြဲေမာင္ႏွမ ေတာ္စပ္သူမ်ားပဲ။

ကပိလဂုဏ္ရည္
ကပိလ၀တၳဳၿပည္ဟာ တိုင္းၾကီးၿပည္ၾကီးတစ္ၿပည္မဟုတ္ေပမယ့္ အယူအဆေရးရာမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ၿဖစ္စရာရွိတယ္။ ကပိလ၀တၳဳဆိုတဲ့ အတိုင္း ကပိလရဲ့ ေၿမေနရာ ၿဖစ္ဟန္ရွိပါတယ္။ ကပိလရေသ့ၾကီး ေတာေက်ာင္းနယ္ပယ္ဧရိယာၿဖစ္တဲ့ တိုင္းၿပည္ေပါ့။ ဒီေန႔ ဗမာၿပည္က သာမညတို႔ အလံတရာတို႔လို ေတာေက်ာင္းမွာ လာေရာက္ဆည္းကပ္မွီခိုၾကသူေတြရဲ႕ အိမ္စု၊ ေက်းရြာ၊ နယ္ပယ္၊ ၿမိဳ႔ၿပၿဖစ္သြားတဲ့ တိုင္းၿပည္ၿဖစ္ပံု ရွိပါတယ္။ ပိလသေဘာတရားနဲ႔ လႊမ္းမိုးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တုိုင္းၿပည္ေပါ့ ။
သိဒၶတၳေမြးဖြားခ်ိန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူက သုေဒါၶဒန ၊သေဘာတရားေရးက ေဒ၀ိလၿဖစ္ေနတာ ေတြ့ရတယ္။ ေဒ၀ိလဟာ ကပိလရဲ့ တပည့္အဆက္ပဲ ။ သုေဒါၶဒနကေတာ့ ကပိလလက္ထက္က လူအစုကို အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ့ အဆက္ပဲၿဖစ္ပါတယ္ ။ ကပိလ ေဖာ္ထုတ္သြားတဲ့ ဒႆနဟာ သခ်ၤပဲ။ ဒီဒႆနဟာ ဒီေန႔ေတာ့ ဟိႏၵဴဒႆနၿဖစ္ေနတယ္။ ဒီဒႆနရဲ့ အရွိန္အ၀ါဟာ ဒီေန႔အထိ ထြန္းလင္းေတာက္ပဆဲပဲ ရွိေသးတယ္ ။ ဒီေတာ့ကပိလဟာ အႏြယ္သစ္တစ္ခုၿဖစ္ၿပီေပါ့။ အဲဒါက အၿမတ္ဆံုးအႏြယ္ ဆိုတဲ့ ေဂါတမပဲ။ ေဂါတမဟာ အၿမတ္ဆံုးအႏြယ္ဆိုတာရဲ့ အမည္ပဲ။ ေမြးဖြားခ်ိန္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူက သုေဒါၶဒန ၊ သေဘာတရားေရးက ေဒ၀ိလၿဖစ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေဒ၀ိလဟာ ကပိလရဲ့ တပည့္အဆက္ပဲ ။ သုေဒါၶဒနကေတာ့ ကပိလလက္ထက္က လူအစုကို အုပ္ခ်ဳပ္သူရဲ့ အဆက္ပဲၿဖစ္ပါတယ္ ။

 

ဗုဒၶ (၂)

 

ဘုရားေမြးႏွစ္
သိဒၶတၳရဲ့မိဘႏွစ္ပါးဟာ သိဒၶတၳအမည္မွည့္ရမယ့္ သားငယ္ကေလးကို သူတို႔ရဲ့သက်မင္းႏွစ္ေၿခာက္ဆယ့္ခုႏွစ္ ကဆုန္လၿပည့္ေန႔မွာေမြးဖြားေပးခဲ့ၾကတယ္။ အခုသာသနာႏွစ္ မတိုင္မိ အႏွစ္ရွစ္ဆယ္က ၿဖစ္တယ္။ သိဒၶတၳမိခင္ဟာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္မွ ကိုယ္၀န္ရၿပီး သိဒၶတၳကိုေမြးဖြားခဲ့တာၿဖစ္တယ္။ သူ႔ဇာတိတိုင္းၿပည္အသြား နယ္ၿခားေတာထဲမွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ေမြးဖြားၿပီးမၾကာမီပဲသိဒၶတၳမိခင္ကြယ္လြန္တယ္။ သိဒၶတၳကို သူ႔မိခင္ရဲ့ညီမေဂါတမီက ေမြးၿမဴခဲ့ရတယ္။ ေဂါတမီကလည္းသူ႔ဖခင္ရဲ့မိန္းမပါပဲ။ သူ႔မွာလည္း ကေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သိဒၶတၳရဲ့အစ္မနဲ႔ညီေပါ႔။ သိဒၶတၳရဲ့ဖခင္ဟာ သိဒၶတၳကို သူ႔အရုိက္အရာကိုဆက္ခံမည့္သူအၿဖစ္ ေကာင္းမြန္စြာေစာက္ေရွာက္ခဲ႔တယ္။ သိဒၶတၳအတြက္ ၿပႆာဒ္သံုးခုေဆာက္ေပးခဲ့တယ္။ ေဆာင္း၊ ေႏြ၊ မိုး မွ်တဖို႔ေတြေပါ႔။

ဘုရားလူလားေၿမာက္
သိဒၶတၳဟာ အသက္တစ္ဆယ့္ေၿခာက္ႏွစ္ ေရာက္တဲ့အခါ ေကာလိယမင္းရဲ့သမီးႏွမ၀မ္းကြဲေတာ္သူ ယေသာ္ဓရာႏွင့္ ထိမ္းၿမားခဲ့ၿပီး အိမ္ေရွ႔ဥပရာဇာအၿဖစ္ တိုင္းၿပည္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ကိုင္တြယ္ရတယ္။

ဘုရားေလာကၿငီးေငြ႔
သူ႕အသက္အစိတ္ေက်ာ္ေလာက္ေရာက္တဲ႔အခါ သူတို႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ရွိတဲ႔ လူ႔ေလာကၾကီးမေအာင ္မၿမင္ၿဖစ္ေနေၾကာင္း သိရွိလာခဲ႔တယ္။ လူ႔ေလာကဟာ အိုမင္းမစြမ္းၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ နာဖ်ားမက်န္းမာၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အသက္မ၀င္ မရွင္မသန္လည္းၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိအိုနာေသေနတဲ့လူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနရတဲ့အတြက္ ရွက္လည္းရွက္၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအၿဖစ္ဟာသူ႔ကိုမေပ်ာ္ေမြ႔ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ ဒီလုိၿဖစ္ေပမယ့္ သူ႔ဘ၀ဟာ ေနာက္ဆုတ္လို႔မရေအာင္ၿဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ အာဏာရွိတဲ့သူ႔ဘ၀ရဲ့ ရလာဒ္ဟာ ေၿမၾကီးနဲ႔ ေရႊထီးမဟုတ္လား။ သူေရႊထီးလႊတ္လို႔ ေၿမၾကီးၿဖစ္လည္း ေလာကကလြတ္လပ္မွာမွမဟုတ္တာပဲကလား။

ဘုရားသံေ၀ဂ
ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာရွိတဲ့ၿပည္သူဟာဘယ္မွာလန္းဆန္း အသက္၀င္ ရွင္သန္ေနတာၿမင္ႏိုင္ပါ့မယ္လို႔ သူေမးေနတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူက သူ႔ေနရာကိုလိုခ်င္သူေတြရဲ့ရန္ကို ကာကြယ္ဖို႔အင္အားေတြ အမ်ားၾကီးသံုးေနရပါလား။ ဒီအားေတြ ၿပည္သူေတြဆီက ယူရတာဆိုေတာ့ ၿပည္သူ႔လုပ္အားဟာ သူတို႔စား၀တ္ေနေရး၊ က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ေရးေတြမွာ အနည္းအပါးပဲ အသံုးခ်ႏိုင္ေတာ့တာကို ရွင္းရွင္းပဲၿမင္ေနရတယ္။ ဒါေတြဟာမတရားမႈေတြ ၿဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ သူ႔၀န္းက်င္မွာရွိတဲ႔ ေလာကရဲ့စံနစ္ကလည္း ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြခ်ည္း ၿဖစ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ဒီေလာက္သြက္သြက္လည္ေအာင္ ရူးႏွမ္းေနတဲ့ေလာကၾကီးကို ေရွ့သြားေခါင္းေဆာင္ လုပ္ေနရတာအတြက္ စက္ဆုတ္ႏွလံုးနာ ရင္မွာမခ်ိၿဖစ္ရတယ္။ ဂုဏ္သိရ္မဟုတ္တာ သူသိတယ္။ သိဒၶတၳ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ၾကင္ယာလည္း ကိုယ္၀န္အရင့္အမာရခဲ့ၿပီ။ သူေလာကအေပၚ ၿငင္းဆန္ၿငီးေငြ႔ေနတာကိုဘာနဲ႔မွ ေဖ်ာ္ေၿဖလို႔ မေပ်ာ္ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ လူ႔လြတ္လပ္တဲ့စနစ္ ရွာဖို႔အတြက္ ရဟန္းအၿဖစ္ကို အာရု႔ံၿပင္မွာ မထင္ေအာင္မတတ္ႏိုင ္ၿဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သိဒၶတၳဟာ ၿမိဳ႔ၿပရဲ့အၿပင္ဘက္က သူတုိ႔ပိုင္ေတာထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အခ်ိန္ၿဖဳန္းၿပီး ေငးေမာေတြးေတာေနခဲ့တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔ထံ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔ဆီကၾကားရတဲ့သတင္းက အသွ်င့္မိဖုရားမွာ သားေတာ္ကေလး ဖြားၿမင္ၿပီဆိုတဲ့ သတင္းပဲ။ ဒီသတင္းဟာ သူ႔အၾကံအစည္ေတြကို အဟန္႔အတားလိုၿဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရာဟုဖမ္းသလိုၿဖစ္ၿပီလားလို႔ ႏႈတ္မွ အသံမထြက္မိေအာင္ မတားတတ္ ၿဖစ္သြားခဲ့တယ္။ မင္းခ်င္းကိုၿပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး သူလာမယ့္အေၾကာင္း မွာလိုက္တယ္။ မင္းခ်င္းၿပန္ေရာက္တဲ့အခါ ခမည္းေတာ္သုေဒါၶဒနက မင္းခ်င္းကိုၿပန္ေမးတယ္။ ရာဟုလလို႔ သားေတာ္ႏႈတ္ကထြက္သံၾကားခဲ့ရေၾကာင္း ၿပန္ေၿပတယ္။ ဒီလုိဆိုရင္ ေၿမးေတာ္ကေလးအမည္ကို "ရာဟုလ"လို႔ တြင္ေစရမယ္လို႔ သုေဒါၶဒန သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။

 

ဗုဒၶ (၃)

 

ဘုရားေတာထြက္

သိဒၶတၳဟာ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်ၿပီး နန္းေတာ္ကိုၿပန္လာခဲ့တယ္။ ရစ္ပတ္လာတဲ့ ခ်စ္စရာေႏွာင္ၾကိဳး တစ္ခုရွိတုန္းမွာ လုပ္စရာ ရွိတာအတြက္ ရုန္းမွပဲလို႔။ သိဒၶတၳဟာ ေနာက္ေန႔ မကူးမီပဲ ဖြားဘက္တစ္ဦးနဲ႔ အတူ ၿမင္းစီးၿပီး နန္းေတာ္က ထြက္ခဲ့တယ္။ ကပိလ၀တ္မွ ေတာင္ဘက္အရပ္ အေနာ္မာၿမစ္ကို ၿဖတ္ကူးၿပီး အဲဒီသဲၿပင္မွာပဲ ဆံမုတ္ဆိတ္ကို ပယ္ခဲ့တယ္။ အိုးထိန္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အကူနဲ႔ သူေတာ္စင္ အ၀တ္အဆင္ကို လဲ၀တ္လိုက္တယ္။ ဖြားဘက္ကို ကပိလ၀တ္ကသိဖိ႔ု ၿပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ သိဒၶတၳဟာ လူမႈစံနစ္ရဲ့ သေဘာဓမၼ ရွာေဖြရာ၌ ရပ္တည္ခ်က္သံုးခ်က္ ထားလိုက္တယ္။

၁။ သူရွာေဖြေတြ႔ရွိတဲ့ အသိ တရားဟာ လူတိုင္းသိႏိုင္တဲ႔ အသိတရားၿဖစ္ရမယ္။
၂။ သူရွာေဖြေတြ႔ရွိတဲ႔ အက်င့္ တရားဟာ လူတုိင္းက်င့္ႏိုင္တဲ႔ အက်င့္တရား ၿဖစ္ရမယ္။
၃။ သူရွာေဖြရရွိတဲ့ လြပ္လပ္မႈဟာ လူတိုင္းလြတ္လပ္ႏိုင္တဲ့ လြတ္လပ္မႈမ်ိဳး ၿဖစ္ရမယ္။

သိဒၶတၳဟာ အသိညဏ္ပညာမ်ားကို ပိတ္ဆို႔ဟန္႔တား ထားတဲ့ နိ၀ဏတရားေတြကို စိတ္မွာ အ၀င္မခံ ပယ္လွန္တဲ့အလုပ္ကို အားထုတ္ေနတယ္။ အာရုံငါးပါး လိုလားမႈမ်ား မၿဖစ္ပြားဖို႔ ၊ မေၾကာက္ရြံ႔ဖို႔၊ မထိုင္းမႈိင္းဖို႔ ၊ မၿပန္႔လႊင့္ဖို႔၊ မယံုမွားဖို႔ေတြပဲ။ ဒါေတြၿဖစ္တာဟာ စိတ္ကူးအမ်ိုဳးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကာမသညာေတြ ပြားရာကပဲ။ ဒီကာမ သညာေတြ မၿဖစ္ေအာင္ ဆိုၿပီး စိတ္ကို အကူးမခံဘဲ ထိန္းထားလိုက္တယ္။

 

ဗုဒၶ (၄)

 

ရူပစ်ာန္ပြား
ထင္ရွားတဲ့အာရံုတစ္ခုမွာပဲ စိတ္ကိုထားတဲ့လုပ္ငန္းကို သိဒၶတၳလုပ္ေနတယ္။ ဒိလုပ္ငန္းဟာ သိဒၶတၳအတြက္ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါကေတာ့ တၿခားမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဟာ အဲဒီအာရုံတစ္ခုမွာ အထားခံရတဲ့ အခါ တၿခားသဘာ၀နဲ႔ လုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ၾကတာပဲ။ အထူးသၿဖင့္ အသက္ရႈရတာ ထုတ္တာမွာ စိတ္ထားတဲ့အခါ ၿဖစ္ပြားတာပဲ။ အသက္ရႈရႈိက္ဟာ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ လုပ္ေနတဲ့အရာပဲ ။ အဲဒီမွာစိတ္ကို ထားလိုက္တဲ့အခါ စိတ္က အသက္ရႈရႈိက္ကို လုပ္ေစတယ္ ။ အဲဒီအခါမွာ အသက္ရႈရႈိက္ဟာ မွားေတာ့တာပဲ။ သဘာ၀ လိုအပ္တဲ့ အထုတ္အသြင္းကို စိတ္ကမွ မသိတာပဲ။ လိုအပ္တဲ့ ပမာဏထက္ အပိုအလိုေတြ ထုတ္လိုထုတ္ သြင္းလိုသြင္း ၿဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသြင္းအထုတ္ကလည္း မညီဘူး။ သြင္းေလက တိုၿပီး ထုတ္ေလက ရွည္လိုရွည္ေနတယ္။ အသြင္းရွည္ၿပီး ထုတ္ေလက တိုလိုတိုေနတယ္။ သြင္းေလက တိုၿပီးထုတ္ေလက ရွည္ေနလွ်င္ ေလသစ္ငတ္ၿပီေပါ့ ။ သြင္းေလရွည္ၿပီး ထုတ္ေလတိုေနလွ်င္ေတာ့ ေလညစ္ပတ္ၿဖစ္ၿပီ။ ဒီလိုၿဖစ္လာေတာ့ သိဒၶတၳဟာ ခံစားခ်က္ေတြ ေဖာက္ၿပန္တာ ခံရတယ္။ ဓါးထက္ထက္နဲ႔ ၀မ္းဗိုက္ကို ဖြင့္ေဖာက္ခံရေနတာမ်ိဳး ေဆာက္ထက္ထက္နဲ႔ ဦးေခါင္းကို ဖြင့္ၿပီး ေမႊေနတာမ်ိဳး၊ ၾကိဳးနဲ႔ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္ၿပီး မီးပံုထဲ အထည့္ခံရတာမ်ိဳး အလြန္ခြၽန္ျမတဲ့အရာေပၚ ထိုင္ေနရတာမ်ိဳး အစစ အခံခက္တာေတြကို ခံစားရတယ္။ တၿခားခံစားခ်က္ေတြလည္း ခံစားရတယ္။ အစစၿပီးၿပည့္စံုေစတဲ့ အၿဖစ္မ်ိဳးမွ ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနရတာမ်ိဳး ၿပီးေၿမာက္ေအာင္ၿမင္မႈ အဆံုးနား ေရာက္ေနတာမ်ိဳး အားလံုးကို လုပ္ေဆာင္ႏုိင္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈအၿပည့္ ၿဖစ္ေနတာမ်ိဳးေတြပဲ ။

ေလေဟာင္းက်န္ရင္ ဆိုး၀ါးတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြၿဖစ္ၿပီး ေလသစ္ငတ္ရင္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြၿဖစ္တာပဲ။ သိဒၶတၳက ဒီခံစားခ်က္ေတြက ေက်ာ္လြန္ေအာင္ တခက္တနက္ ၾကိဳးစားေနခဲ့တယ္။ မေတာ္တဆ ေလ၀င္ေလထြက္ညီတဲ့အခါမွာ ခံစားခ်က္ေတြ ေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခါမွာ အသက္က မရႈေတာ့သလိုမ်ိဳး အၿဖစ္ခံရတယ္။ အသက္ရႈတာနဲ႔ အသက္ရႈတာကိုသိတာ ဒီႏွစ္ခုဟာ တစ္ထပ္တည္းက်သြားခဲ့ၿပီ။ သိဒၶတၳဟာ အသက္ရႈတာကုိ မသိတာပဲ။ အသက္ရႈတာကို သိတဲ့စိတ္ကိုသာ သိတဲ့အၿဖစ္ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီစိတ္ကလည္း ဘယ္မွမသြားပဲ အလြန္ၾကည္လင္တဲ့ စိတ္ၿဖစ္ေနတာကိုလည္း သူေတြ႔ေနရတယ္။ သိဒၶတၳဟာ သူႏွင့္သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ရွိ အရာအားလံုးကို အရမယူ ႏိုင္တဲ့ အၿဖစ္ေရာက္ေနတယ္။ ဒီလိုၿဖစ္ေနေအာင္လည္း သူ႔စိတ္ကို ေတြ႔ေနတာမွာရွိၿပီး ဘာမွ စိတ္မကူးမိေအာင္ ေနထိုင္တယ္မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ အရာခပ္သိမ္းဟာ သိဒၶတၳအေနနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေဖာ္လို႔မရတာခ်ည္း ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေၾကာက္စရာဆိုတာလည္း သူ႔မွာမရွိ၊ မက္စရာဆိုတာလည္း၊ သူ႔မွာ မရွိၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႔စိတ္ကို ဆင္ၿခင္ႏိုင္တဲ့အၿပင္ပက တၿခားအာရုံတခုခုဆုိတာ မရွိမၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သိဒၶတၳရဲ့ ဘ၀ဟာ ကာမတရားေတြရဲ့ အေႏွာက္အယွက္က ကင္းေ၀းလြတ္ေၿမာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုေတြကာလ ၾကာၿမင့္စြာေနခဲ့တယ္။ ဒီလုိေနတဲ့အတြက္ လူသာမာန္ေတြထက္ ထူးၿခားတဲ့အၿဖစ္ေတြေတာ့ ၿဖစ္လာတယ္။ အတိတ္က ၿဖစ္ၿပီးတာေတြလည္း သိတယ္။ အေ၀းမွာ ၿဖစ္ေနတာေတြလည္း ဒီလိုပဲ သိတယ္။ သူမ်ားစိတ္ထဲ ရွိတာေတြလည္း သိတယ္။ အနာဂတ္မွာ ၿဖစ္ပြားမွာေတြ သိခ်င္သိတယ္။

ဒါေတြဟာ အသိထူးေတြဆိုၿပီး ရွာေဖြေနတဲ့ အတြက္ လမ္းစကို စေတြ႔ၿပီလို႔ ၀မ္းသာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြဟာ ဒီထက္မတိုးတက္တာကို ၾကာတဲ့အခါမွာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတြကို သိတဲ့အတြက္ လူအုိစာ ေနတဲ့အၿဖစ္က ဘယ္လိုလြတ္လပ္မလဲ။ နာဖ်ားမက်န္းသလို လူ႔အၿဖစ္နဲ႔ အသက္မ၀င္ မရွင္မသန္တဲ႔ လူ႔အၿဖစ္ေတြက ဘယ္လုိ လြတ္လပ္မလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြပဲ ေမးလာခဲ့တယ္။ ဒါအတြက္ အေၿဖဟာ မရွိမၿဖစ္ေနခဲ့တာ ခံရတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဒီအသိေတြကို ဆန္းစစ္လာတယ္။ ဒါေတြဟာ အသဥာဏ္နဲ႔ သိတာလား။ စိတ္နဲ႔ သိတာလားလို႔ပဲ။ ဒီအသိေတြကို အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ပံုသိလာတယ္ဆိုတာ သိဒၶတၳမသိ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီအသိဟာ သူ႔ဟာသူ ေပၚလာတဲ့အသိပဲ။ ဘယ္သူက ေၿပာသလိုလို ဘယ္မွ ၿမင္ရတာလိုလို အိမ္မက္နဲ႔ထပ္တူ ၿဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ေၿမလွ်ိဳးမိုးပ်ံႏွင့္ အေ၀းအလံလူကို သြားေတြ႔တဲ့အခါပဲ တကယ့္လူက ဒီမွာပဲ ၿဖစ္ေနတာနဲ႔ အဆံုးသတ္တာကိုေတြ႔ရတယ္။ ဒါေတြအေပၚမွာ သိဒၶတၳဟာ အေတြးေတြ၀င္လာတယ္။ ငါကမ်က္လွည္႔ဆရာၾကီး၊ မ်က္လွည္႔ဆရာဟာ သူၿပတာကို ၾကည့္သူကသာ ၿပတဲ့အတိုင္း ၿမင္ေပမယ့္ ၿပသူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သူမ်ားၿမင္သလို ၿမင္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ။

သိဒၶတၳဟာ ဒီအသိေတြကို အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ သူရွာေဖြတာေတြ ဒါမဟုတ္ဘူးလို႔ အေၿဖထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီအသိေတြဟာ စိတ္အသိေတြပဲၿဖစ္တယ္။ စိတ္အသိဟာ ဘာမွအသံုးက်တာေတြ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခြၽတ္ယြင္းေနတဲ့သူဆိုရင္ ၿပဳၿပင္ေပးႏိုင္တဲ့အေနအထားေတာ့ ရွိတယ္။ ေလာကအိုစာေနတာ၊ နာမက်န္းၿဖစ္ေနတာ၊ အသက္မရွင္ၿဖစ္ေနတာေတြဟာ စိတ္ခ်ိဳ႔ယြင္းတာေၾကာင့္ မဟုတ္ၾကဘူး။ စိတ္ခ်ိဳ႔ယြင္းသူက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘဲ လြဲေနတာေလာက္ပဲ ၿဖစ္ၾကတာ ။ ဒီလုိစံလြဲသူဟာ ေလာကမွာ မေၿပာပေလာက္ပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအသိဟာ ေလာကအိုမင္းမစြမ္း ၿဖစ္ေနတဲ့အၿဖစ္ အစရွိတာေတြအတြက္ အသံုးမက်ဘူး။ ဒီအသိေတြ ကိုယ္တိုင္ကပင္ ေလာကရဲ့ အုိမင္းမစြမ္း အစရွိတဲ့ အၿဖစ္ေတြကို ၿဖစ္ေစေနတယ္လို႔အထိ သိဒၶတၳ သိသြားခဲ့တယ္။ ဒီအသိေတြကိုရဖို႔ သိစိတ္ေတြကို ရုပ္အာရုံတစ္ခုမွာ ထားရတယ္။ ဒီေတာ့ သိစိတ္ေတြဟာ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရေတာ့ဘူး။ ရုပ္သိတာပဲ လုပ္ေနရတာကိုး ။ သိရတဲ့ရုပ္ရဲ့ ေရွ႔ေတြ ေနာက္ေတြလည္း စိတ္ကမကူးရေတာ့ ဒီရုပ္ဟာ ဘာၿဖစ္တယ္။ ဘာအသံုးက်တယ္ဆိုတာ မသိၿဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အသိကန္းလာတယ္။ ဒီလုိ အသိကန္းလို႔ေတာ့ ေလာကဟာ သင့္ၿမတ္မႈ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အသိတရားကို ထူေထာင္ႏိုင္မွ ေလာကဟာ သင့္ၿမတ္စရာရွိတယ္။ လူဟာ သာမာန္ကိစၥကေလးေတြမွာပင္ ၿပီးစီးေအာင္ၿမင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အသိတရားေတြ ၿဖန္႔က်က္ၾကရတာၿဖစ္တယ္။ အသိတရားနည္းရင္ နည္းသေလာက္ လူစဥ္မမီတာၿဖစ္ၿပီး အသိတရားမ်ားရင္ မ်ားသေလက္ လူ႔ေရွ႔တန္းေရာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္လူဟာ အသိေတြ မ်ားထက္မ်ားၿဖစ္ေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ဆရာဂုရုထံက ပညာေတြ သင္ၾကားေနၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္မကူးမႈၿဖစ္ေအာင္ ရုပ္အာရု႔ံတစ္ခုမွာ စိတ္ကိုထားတဲ့လုပ္ငန္းဟာ လူမွီ၀ဲဖို႔ မသင့္ၿမတ္တဲ့အရာပဲ။ ကာမတရားကို မတိုးပြားေအာင္ မပြားသင့္သလို ရုပ္တရားကိုလည္း တိုးပြားေအာင္မပြားရမွာပဲ ၿဖစ္တယ္။ ဒီရႈပတရားပြားမ်ားမႈဟာ ကာမတရားပြားမ်ားမႈက လြတ္ေစႏိုင္လို႔ ေကာင္းတာေတာ့အမွန္ပဲ။ ကာမတရားပြားသူေတြ မရႏိုင္ မေရာက္ႏိုင္တဲ့အၿဖစ္ေတြဆီ ေရာက္ရတာမွန္ေပမယ့္ လူဟာ ကာမတရားက လြတ္ေအာင္ ေနႏိုင္တာနဲ႔ လူလြတ္လပ္မႈကို သိတဲ႔ ဥာဏ္ၿဖစ္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္တာ ေတြ႔ရတယ္။

သိဒၶတၳဟာ ဒီလိုေတြ ေတြးလာတယ္။ စိတ္ကို ဒီလိုဖိႏွိပ္ထားသူဟာ မေတာ္ဘူး။ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ဖြင့္ထားမွ အသိဥာဏ္ပညာတရား ၿဖစ္ပြားစရာရွိတယ္။ စိတ္ကိုဖြင့္ထားတဲ့ တရားက်င့္သူဟာ အာဠာရတုိ႔ရွိတယ္။ သူတို႔ဆီသြားၿပီး နည္းနာခံရမွာပဲ။ သိဒၶတၳဟာ အာဠာရထံ ဆည္းကပ္ခဲ့တယ္။ အာဠာရရဲ့ သင္ၾကားခ်က္ဟာ နဂိုကေနခဲ့တာနဲ႔ေတာ့ တမ်ိဳးတဖံုစီပဲ။ စိတ္ကို နည္းနည္းမွ ထိန္းဖို႔ မလိုေတာ့ဘူး။ ပညာလည္း အေတာ္ပါတယ္။ ၿမင္ၿမင္သမွ် ၾကားၾကားသမွ် အစစ အာရုံရုပ္ေတြ ရုပ္ခြဲရတာပဲ။ တကယ္သရုပ္ကြဲတဲ့အခါမွာ အာရုံရုပ္ေတြဟာ အထည္ၿဒပ္မဲ့ေတြ ၿဖစ္ေနတာေတြ႔ ရတယ္။ ဒီအာရုံ ရုပ္ေတြကိုအထည္ၿဒပ္ရွိေတြလို႔ ထင္ခဲ့တာေတြဟာ မွားယြင္းခြၽတ္ေခ်ာ္မႈေတြ ၿဖစ္တယ္။ အာရုံရုပ္ေတြကို အထည္ၿဒပ္ရွိေတြထင္ၿပီး လူေတြဟာ အာရုံရုပ္ေတြေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနၾကတာပဲ။

 

ဗုဒၶ (၅)

 

အရူပစ်ာန္ပြား
သိဒၶတၳဟာ အာရု႔ရုပ္ေတြရဲ့ ၿဒပ္မဲ့အၿမင္ကို ေတြ႔ရတာ အတြက္ အားတက္ေနမိတယ္။ ေလာကရဲ့ စစ္မွန္မႈ အစကို သူေတြ႔ၿပီလို႔ အားရေနမိတယ္။ အာရုံရုပ္ေတြဟာ တကယ္ရွိေနတာ မဟုတ္ပဲ အဲဒီအာရုံ ရုပ္ေတြနဲ႔ ပံုစံေတြကသာ တကယ္ရွိ္ေနတာ ေတြၿဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ အာရံုရုပ္ေတြဟာ စိတ္က ဖန္ဆင္းလိုက္တဲ့ ပစၥည္းေတြေပါ့ ။ မ်က္လွည့္ရုပ္ေတြဟာ မ်က္လွည့္ဆရာက ဖန္ဆင္းထားတာေတြမဟုတ္လား။ ဒီတရားကို သိဒၶတၳက ဆက္ပြားတယ္။ မၾကာမတင္မွာပဲ ဒီတရားရဲ့ ဒုတိယအဆင့္၊ တတိယအဆင့္

အထိေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေလာကၾကီးဟာ တကယ္ရွိတာ မဟုတ္ပါလားလို႔ သိဒၶတၳ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အာဠာရဆီမွာ ေလ့လာစရာ ကုန္ခဲ့ၿပီ။ သိဒၶတၳဟာ ဒီထက္ ေရွ႔ကိုလည္း ေလ့လာခ်င္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီက ထြက္ခြါလာခဲ့တယ္။ ေနာက္စခန္းၿဖစ္တဲ့ ဥဒကဆီမွာ ဆက္ေလ့လာခဲ့တယ္။ ဥဒကဟာ ဒီတရားရဲ့ အဆံုးကို သင္ၾကားေပးပါတယ္။ ဘာမွ်မရွိၿခင္းကို သိေနရၿခင္းက အၿမတ္ဆံုးအၿဖစ္ ဆံုးၿဖတ္ပါလားလို႔ သိဒၶတၳ သိေနခဲ့တယ္။ သိဒၶတၳဟာ ဥဒကထံမွ ေလ့လာစရာဆံုးတာနဲ႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ကိုယ္တိုင္စခန္း တစ္ခုမွာေနၿပီး ပြားမ်ားမႈေတြ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ သိဒၶတၳစခန္းမွာ ရွင္ေကာ႑ညအစရွိတဲ့ ငါးဦးစု သူေတာ္စင္မ်ား လာေရာက္ေနထိုင္ၿပီး သိဒၶတၳလုပ္ငန္းမွာ ၿပီးေၿမာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေ၀ယ်ာ၀စၥမ်ား လုပ္ေဆာင္ေပးေနၾကတယ္။

အရူပစ်ာန္ေၾကာင့္ အစာၿဖတ္
သိဒၶတၳဟာ အစာစားေသာက္မႈကို ဂရုမထားပဲ ၿဖစ္လာတယ္။ သူေနတဲ့ သစ္ပင္က ေၾကြက်တဲ့ သစ္သီးကိုပဲ စားေတာ့မယ္။ သူ႔လက္တစ္ကမ္းအတြင္း ေၾကြက်တဲ့ သစ္သိီးေလာက္ စားရင္ ေတာ္ၿပီ ။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ သူ႔ပါးစပ္ထဲက်တာမွနဲ႔ လုပ္လာခဲ႔ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ဆီးသီးေလာက္ပဲစားၿပီး တစ္ခါတစ္ခါမွာ ပဲပိစပ္ၿပဳတ္ေရေလာက္ပဲ ေသာက္စားတဲ႔အထိ ရွိလာၿပီ။ ဒီေတာ့ သိဒၶတၳဟာ ကိုယ္ေရကိုယ္သား ခန္းေၿခာက္လာတယ္။ မ်က္ကြင္းကလည္း ေဟာက္ပက္နဲ႔ေပါ့ ။ ဗိုက္ကလည္း ေက်ာကိုကပ္ေနတယ္။ အသားေရာင္ကလည္း နက္ေၿခာက္လို႔ပဲ။ သိဒၶတၳဟာ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးနဲ႔ အၿမတ္ဆံုးဆုိတာမွာပဲ သူ႔စိတ္ကို ထားထားတယ္။ အဲဒီထဲက သူ႔စိတ္ကို ဘယ္မ မသြားေစရဘူး။ သူ႔စိတ္ဟာ ဒီေလာက္သန္႔စင္ေနရင္ လူ႔ေလာကရဲ့ အၿမတ္ဆံုး သဘာ၀ကို သိတဲ႔ ဥာဏ္ေပၚလာလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ က်င့္ေနတာၾကာၿပီၿဖစ္ေပမယ့္ ဒီဥာဏ္နဲ႔တူတဲ့ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မေတြ႔ပဲ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူဒီလိုေနရတာဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္။ ဒီလိုၿငိမ္းခ်မ္းေပမယ့္ သူ႔အလိုဆႏၵ မၿပည့္မ၀ ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူတရား ရွာေဖြေနတာ သူတစ္ေယာက္ထဲ ဒီလိုၿငိမ္းခ်မ္းေနဖို႔ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ့ အိုမင္းမစြမ္းေနတာက လြတ္လပ္ဖို႔ ၊ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ့ နာဖ်ားမက်န္းၿဖစ္ေနတာက လြတ္လပ္ဖို႔၊ လူ႔ေလာကၾကီးရဲ့ အသက္မရွင္မသန္ ၿဖစ္ေနတာက လြတ္လပ္ဖို႔၊ ဒါေတြအတြက္ လူ႔ေလာကရဲ့ အၿမတ္ဆံုး သေဘာသဘာ၀ကို ရွာေဖြေနတာသာ ၿဖစ္တယ္။

ဒါကိုသိတဲ့ အသိဥာဏ္ကလည္း နည္းနည္းမွ မလင္းမလက္ၿဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အသိဥာဏ္သာ မထြက္တာ အသက္ကေတာ့ ဒီတရားမွာ စေတးရေတာ့မယ့္ အေနမွာ ရွိေနၿပီလို႔ သိဒၶတၳ သိလာတယ္။ တရားကေတာ့ အစြမ္းသတၱိရွိတာ အမွန္ပဲ။ ကိုယ္နဲ႔အတူ တစ္ေလာကလံုးေတာင္ ေပ်ာက္တဲ့အထိရွိခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအတြက္ သူလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ လူ႔ေလာကၾကီး အို၊ နာ၊ ေသ အၿဖစ္ေတြက လြတ္ဖို႔ပဲ။ ဒီတရားမွာ အေနၾကာတဲ့အခါ ဒီတရားကို အၿပစ္ၿမင္လာတယ္။ တရားဟာ ငါရွာေဖြေနတာထက္ လြန္လာၿပီလား။ ငါရွာေဖြတာက လူေတြ အို၊ နာ၊ ေသကလြတ္ဖို႔။ ဒီတရားက လူေတြ လူအၿဖစ္က လြတ္ဖို႔ၿဖစ္ေနတယ္။ လူ႔အၿဖစ္က လြတ္တဲ့အသိကို ငါ ရွာေဖြတာ မဟုတ္ဘူး။ လူ႔အၿဖစ္မွပဲ လူေတြ ပ်ိဳၿမစ္လန္းဆန္း ရွင္သန္ေနတဲ့ အၿဖစ္ကို ငါရွာေနတာ ၿဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြကို ဆင္ၿခင္လာရတယ္။